Yedi gök ve içindekiler onu yücelterek anarlar. O’na hamd ile tesbih etmeyen hiçbir şey yoktur.” (İsra/44).
Bütün isim ve sıfatlar ile övülmeye layık olan ancak kendisine hamd ve sena olunan, bütün varlığın dili ile övülen yüce zat.
Kur’ân-ı Kerim’de “Elhamdülillahi Rabbil Alemin” Bir mümin olarak bir işe başlarken O’na hamd ederek O’nu överek başlıyoruz. İşin bitiminde de Fatiha diyor yine överek bitiriyoruz. Son sözümüzü yine onun övgüsü ile bitiriyoruz. Hamd etmek bir büyüğü övmek, methetmek demektir. Her varlık gerek hal dili ile olsun gerekse söz dili ile olsun Allah’ı (c.c.) tesbih eder. Çünkü bütün varlık onun varlığının bir neticesidir. Her varlık onun var etmesi ile var olduğuna göre bu şuurla yaşamak gerekir. Biz kendi kendimize var olmadık. Allah (c.c.) bizi var ederek ikram etti. Bize ulaşan nimetler nasıl ki kendi kendine meydana gelmez, onu yaratan, bize ulaştıran biri vardır. Acaba bizi, organlarımızı, duyularımızı idrak etsek de etmesek de Allah’ın (c.c.) nimetidir. Bu nedenle Allah’a (c.c.) hamd etmeliyiz.