Harika bir geceydi, öyle bir geceydi ki ancak gençliğimizde mümkün olur sevgili okuyucu. Gökyüzü o kadar yıldızlı, o kadar parlaktı ki insan, böyle bir gökyüzü altında huysuz, kaprisli insanların yaşayıp yaşayamayacağını sormadan edemiyordu. Bu da gençlik meselesi, sevgili okuyucu, çok gençlik meselesi ama Tanrı bunu kalbinize daha sık yerleştirmeyi nasip etsin! . . . Kaprisli ve huysuz insanlardan bahsetmişken, gün boyu moral durumumu hatırlamadan duramıyorum. Sabahın erken saatlerinden itibaren tuhaf bir umutsuzluğun pençesine düşmüştüm. Birdenbire yalnız olduğumu, herkes beni terk ediyor, benden uzaklaşıyormuş gibi geldi bana. Elbette herkesin "herkesin" kim olduğunu sorma hakkı vardır. Neredeyse sekiz yıldır Petersburg'da yaşıyor olmama rağmen neredeyse hiç tanıdığım yoktu. Ama tanıdıklardan ne istiyordum? Bütün Petersburg'u olduğu gibi tanıyordum; işte bu yüzden bütün Petersburg toplanıp yazlık villaya gittiğinde hepsinin beni terk ettiğini hissettim. Yalnız kalmaktan korkuyordum ve tam üç gün boyunca ne yapacağımı bilemeden derin bir üzüntü içinde şehirde dolaştım. İster Nevski'de yürüsem, ister bahçelere gitsem, ister kıyıda gezinsem, tüm yıl boyunca aynı zamanda ve yerde karşılaşmaya alıştığım kişilerin tek bir yüzü bile yoktu. Elbette onlar beni tanımıyor ama ben onları tanıyorum. Onları yakından tanırım, neredeyse yüzlerini inceledim, neşeli olduklarında seviniyorum, bulutların altında olduklarında hüzünleniyorum. Fontanka'da her mübarek günde aynı saatte karşılaştığım yaşlı bir adamla adeta dostluk kurdum. Ne kadar ciddi, dalgın bir yüz ifadesi; her zaman kendi kendine fısıldıyor ve sol kolunu sallıyor, sağ elinde ise altın saplı uzun, boğumlu bir sopa tutuyor. Hatta beni fark ediyor ve benimle sıcak bir şekilde ilgileniyor. Eğer belli bir zamanda Fontanka'da aynı noktada olmazsam, onun hayal kırıklığına uğradığına eminim. İşte bu yüzden neredeyse birbirimizin önünde eğiliyoruz, özellikle de ikimiz de iyi niyetliyken. Geçen gün, iki gündür birbirimizi görmediğimiz ve üçüncü gün buluştuğumuzda, aslında şapkalarımıza dokunuyorduk ama zamanla farkına vararak ellerimizi düşürdük ve ilgi dolu bir bakışla birbirimizin yanından geçtik.
