Nera.
Tijdens een bloedige nacht, bracht het lot ons samen.
Ik dacht dat ik het leven redde van een onschuldige man.
Een man die ik nooit meer zou zien.
Ik had het mis.
Er was een lichte verschuiving in de lucht.
Een glinstering van zilveren ogen in de duisternis.
Ik zie hem misschien niet, maar ik weet dat hij er is.
Mijn engel des doods, die zich verscholen houdt in de schaduwen, over me waakt en me beschermt.
Voordat hij in het niets verdwijnt.
Totdat we elkaar weer ontmoeten.
Een man die een kogel voor me opving.
Maar hij wil me niet aanraken.
Of van me houden.
Of zelfs maar zijn naam delen.
Kai.
Duisternis. Pijn. Bloed.
Het is alles wat ik ooit gekend heb.
Ik ben een leeg omhulsel van een mens.
Zonder hart. Zonder ziel. Zonder dromen.
Omringd door de dood, was ik als een wandelende dode.
Maar toen scheen haar licht door mijn duisternis,
en ademde het leven in mijn dode ziel.
Mijn onverschrokken tijgerwelp.
Mijn enige reden om te blijven leven.
Elke keer als ik haar in het licht moet achterlaten,
breekt en bloedt mijn zwarte hart.
Ik kan het verleden niet veranderen.
Kan niet terugnemen wat ik heb gedaan.
Mijn meest duistere zonde.
